رقابت برای از بین بردن بزرگ‌ترین مشکل همیشگی ماشین‌های برقی، یعنی مدت زمان شارژ شدن، یه رقیب جدید و سرسخت پیدا کرده. اورنج چارجینگ (Orange Charging)، شرکتی که به دیدی، غول تاکسی‌های اینترنتی چین، مرتبطه، از یه شارژر جدید و فوق‌العاده قدرتمند رونمایی کرده. این هیولای جدید که با مایع خنک میشه، میتونه ۱۶۰۰ کیلووات برق رو پمپاژ کنه. به گفته‌ی این شرکت، این تکنولوژی میتونه فقط تو ۶۰ ثانیه، ۱۰۰ کیلومتر به بُرد ماشین اضافه کنه.
این شارژر جدید که با همکاری یه شرکت سازنده‌ی ناشناس ساخته شده، یه جهش خیلی بزرگ تو جنگ قدرت روزافزون صنعت خودروهای برقی محسوب میشه. این خبر، شرکت زیرمجموعه‌ی دیدی رو دقیقاً وسط میدونی قرار میده که بعضی از بزرگ‌ترین اسم‌های صنعت خودروسازی و تکنولوژی چین توش حضور دارن. این ماجرا چیزی فراتر از فقط راحتیه؛ یه جورایی تلاشیه برای اینکه تجربه‌ی شارژ کردن یه ماشین برقی هیچ فرقی با یه توقف سریع تو پمپ بنزین نداشته باشه.
سیستم عامل این هیولای جدید، «سیستم هوشمند اورنج چارجینگ یونیکورن او‌اس» نام داره؛ یه اسم فانتزی و عجیب و غریب برای یه پلتفرم نرم‌افزاری که این حجم عظیم از برق رو مدیریت می‌کنه. ویژگی اصلیش اینه که میتونه برق رو به صورت منعطف تقسیم کنه. این یعنی یه ایستگاه شارژ با چندتا جایگاه میتونه برق رو تخصیص بده؛ یعنی حداکثر توان رو به ماشینی بفرسته که میتونه اون رو تحمل کنه و همزمان به ماشین‌های برقی دیگه که به برق کمتری نیاز دارن هم سرویس بده.
اورنج چارجینگ در حال حاضر یه شبکه‌ی بزرگ با بیش از ۴۶ هزار ایستگاه شارژ داره که تقریباً نصفشون به شارژرهای تک‌نازلی ۱۸۰ کیلوواتی یا قوی‌تر مجهزن. این تکنولوژی جدید ۱۶۰۰ کیلوواتی، قدم منطقی بعدی، و البته یه کم هم زیادی، به حساب میاد.
این حرکت اورنج چارجینگ بخشی از یه هجوم همگانی تو کل صنعت به سمت چیزیه که بهش میگن «شارژ مگاواتی فوق سریع». شرکت خودروسازی بی‌وای‌دی (BYD) قبلاً از شارژر مگاواتی خودش رونمایی کرده که میتونه تا ۱۰۰۰ کیلووات برق رو از یه کانکتور بده. غول تکنولوژی، یعنی هواوی، هم که چشمش به بازار کامیون‌های برقی سنگینه، یه تیزر از یه شارژر ۱.۵ مگاواتی منتشر کرده. در همین حال، برند لوکس زیکر (Zeekr) هم ایستگاه‌های شارژ ۱.۲ مگاواتی V4 خودش رو راه‌اندازی کرده.
حتی غول باتری‌سازی، یعنی CATL، هم داره به شدت روی ساخت باتری‌های جدیدی سرمایه‌گذاری می‌کنه که بتونن چنین سرعت شارژ وحشتناکی رو بدون خراب شدن زودهنگام تحمل کنن. این جاه‌طلبی اونقدر بزرگه که بعضی از شهرهای چین دارن ایده‌ی این رو مطرح می‌کنن که به «شهرهای سوپرشارژ» تبدیل بشن و زیرساخت‌های لازم برای پشتیبانی از این آینده‌ی پرسرعت رو فراهم کنن.
اما استفاده از این همه قدرت، با یه سری چالش‌های بزرگ و واقعی هم روبروئه. فوری‌ترین نگرانی، فشار عظیمی هست که چنین شارژرهایی می‌تونن روی شبکه‌های برق محلی بیارن. یه شارژر ۱۶۰۰ کیلوواتی به تنهایی به اندازه‌ی یه محله‌ی کوچیک برق می‌کشه. بدون ارتقاهای اساسی و مدیریت هوشمند انرژی، استفاده‌ی گسترده از این تکنولوژی، به همین راحتی‌ها ممکن نیست.
شرکت‌هایی مثل بی‌وای‌دی دارن سعی می‌کنن برای حل این مشکل پیش‌دستی کنن و سیستم‌های ذخیره‌سازی انرژی بزرگی رو با ایستگاه‌های شارژشون ترکیب کنن تا بتونن برق ارزون‌تر و خارج از ساعت اوج مصرف رو ذخیره کنن و تو زمان‌های شلوغ ازش استفاده کنن.
بعد میرسیم به بحث هزینه. تجهیزات تخصصی و خنک‌شونده با مایع که برای این شارژرهای مگاواتی لازمه، اصلاً ارزون نیستن. هر دستگاه میتونه بین ۸۰ هزار تا ۱۲۰ هزار یوآن (۹۶۰۰ تا ۱۴۳۰۰ یورو) قیمت داشته باشه. این تازه بدون در نظر گرفتن هزینه‌های نصب، ارتقای اتصال به شبکه و نگهداری مداومه که شامل تعویض دوره‌ای مایع خنک‌کننده‌ی مخصوصی میشه که جلوی ذوب شدن کابل‌های فشار قوی رو می‌گیره.
شاید مهم‌ترین سوال برای مشتری‌ها این باشه: اینکه مدام باتری ماشین رو – که گرون‌ترین قطعه‌ی یه خودروی برقیه – در معرض چنین جریان برق وحشیانه‌ای قرار بدیم، در درازمدت چه بلایی سر سلامتی و عمرش میاره؟ سیستم‌های مدیریت باتری و الگوریتم‌های شارژ مبتنی بر هوش مصنوعی دارن ساخته میشن تا این آسیب رو کم کنن، اما هنوز جواب قطعی‌ای برای این سوال وجود نداره که عواقب اینکه شارژ یه دقیقه‌ای به یه عادت روزمره تبدیل بشه، چی میتونه باشه.
